And 12 points go to...

Gisteren voor het eerst een trouwkleed gepast. Ik had van mijn (schoon)zussen al verhalen gehoord en wist dus wel ongeveer wat er mij te wachten stond. Maar plots sta je daar dan zelf en dat is toch nog iets anders.

Aangezien ik al een idee van stijl had, mocht ik meteen meekomen om enkele jurken uit te kiezen die ik wilde passen. De nieuwe collectie was net binnen en er was dus veel keuze.

Een vriendelijke dame helpt me aankleden. En daar sta je dan: op een trapje, voor een gigantische spiegel, met achter je op een rij “de jury”: de schoonzus, de mama en de zus. Best wel grappig. En ook wel een beetje vreemd, want hoe vaak je ook gaat shoppen en kleren passen, een trouwkleed passen is toch iets speciaals.

Het is zeker nodig dat je zo’n pas-sessie houdt want wat mooi is in de boekjes, is daarom nog niet mooi bij jezelf. Wat ik alvast kan verklappen: een zeemeerminmodel wordt het niet :-) Wat het dan wel wordt? Hmm, daar moet ik nog eens enkele nachtjes over slapen maar “dé jurk” krijgt stilaan vorm!