26 mei: Knokke

Na de viering en de foto's aan het brugje vertrok de suite met het busje terug naar het Godshuis terwijl de fotografen en wij twee richting Knokke reden. Zo heel veel tijd hadden we niet dus hebben we even de capaciteiten van de cabrio getest ;-) Het was nog steeds droog dus het dak kon open maar echt goed weer was het nu ook niet. Voordeel: geen files en gemakkelijk parkeerplaats, nadeel: veel wind en toch een beetje koud aan zee. Met veel dank aan Kim, Nadine en Paul voor de prachtige fotoreportage!

26 mei: Het brugje

Vlak aan de Cultuurkapel, in hartje Gent, heb je een brugje waar we ons oog op hadden laten vallen om enkele foto's te nemen.

26 mei: Felicitaties en ballonnen

Na de viering was er eventjes tijd om alle aanwezigen persoonlijk te begroeten en de vele felicitaties in ontvangst te nemen.

Als kersverse echtgenoten lieten we samen ballonnen de lucht in vliegen.

26 mei: De viering

Bij aankomst in de Cultuurkapel werden we hartelijk ontvangen door Ronald. Het binnenwandelen van de kapel had toch iets speciaals, al die ogen op jou gericht terwijl ik zelf eigenlijk alleen maar oog had voor die ene jongen daar vooraan :-)

We verwelkomden graag zelf het toch wel talrijk opgekomen publiek. We waren aangenaam verrast dat er zoveel mensen wilden bij zijn, heel leuk! De viering zelf is in een sneltreinvaart voorbijgegaan. Ronald heeft dat fantastisch gedaan, alsook alle lezers, de techniek (wat de avond voordien even een bron van paniek was geweest) en de getuigen. En verder euh... vergat ik dan toch de tekst van mijn trouwbelofte.

26 mei: vertrek naar de Cultuurkapel

Aan het Godshuis houden we even een sanitaire stop. De wagens worden geparkeerd en de suite stapt gezamelijk op een busje richting Cultuurkapel. Chauffeur Erwin en co-chauffeur Willy brengen iedereen veilig, zonder omwegen en mooi op tijd tot aan de Cultuurkapel in Gent.



Wie heeft er al zenuwen? Dat blijkt Kristof te zijn, die zijn taak als getuige en beschermer van de ringen zeer ernstig neemt.

26 mei: De suite vertrekt

We hebben een hele trip voor de boeg richting Godshuis te Sint-Laureins. Julie en Philip bijten de spits af (zus van de bruidegom).

Gevolgd door Ken en Kristel (broer van de bruid)

Fran (zus van de bruid) en Kristof (schoonbroer, neef en getuige van de bruidegom)

Ellen (vriendin en getuige van de bruid) en Jork

Liesbeth (de mama van de bruid) en Ron (broer van de bruid)

Joëlle (mama van de bruidegom) en mijn bruidegom!

tot slot ikzelf en Achiel, mijn papa

en dit onder goedkeurend oog van de buren.

26 mei: ik wacht op mijn bruidgeom...

En plots was het zaterdag 26 mei... Ik had erg goed geslapen in mijn oude bed, alleen een beetje kort. Ons mama en vriendin waren al van 6u (!) druk in de weer met bloemen om het huis te versieren. Ik had dus alle tijd om te ontbijten en me rustig aan te kleden. Eén voor één kwamen de leden van de suite en de fotografen aan. En omstreeks 9u: een cabrio in ons straatje.

Mijn knappe bruidegom met een heel mooi boeket!

Ik had Cédric zijn kostuum reeds gezien, maar nog niet als hij het droeg: hij zag er prachtig uit!

Het blok

Zaterdag was het dan zover: we zouden het blok aanpakken. Ter herinnering: dit “toffe” cadeau kregen we van de broers en zussen. Ze hadden zich kostelijk geamuseerd met “the making of”: klodderen en kliederen zoals in ’t scholeke vroeger. Er liep echter iets mis met de samenstelling van hun brouwsel zodat het eindresultaat een knalroze zware blok superbeton werd. In dat blok, zo werd ons verteld, een verzameling van muntjes, hoeveel? Dat moesten we zien uit te rekenen via een ingewikkelde formule. Die formule bleek iets van niks te zijn, 225 stukjes is de uitkomst. Goed, dat was deel één.

Deel twee: even proberen met een hamertje en een beiteltje. Maar dit mietjesmateriaal kon onze nochtans roze beton niet overtuigen ;-) Dan maar de grote middelen ingezet: de voorhamer (met dank aan nonkel Jan). En ja hoor, een paar stevige slagen van mijn stoere man, brachten al gauw een barst in het blok en nog één en nog één en nog één…

Gelukkig hadden ze niet, zoals Ken eigenlijk wilde, alle stukjes los in de beton gegoten of we hadden alles één voor één er kunnen afbeitelen… De strijd is nog niet helemaal gestreden. We “missen” nog 10 muntstukken en zullen dus alle overgebleven brokken nog een keer moeten nakijken en fijnhakken. Ik geloof dat er hier nu zoiets zou moeten staan als “bedankt allemaal”?

Foto's in aantocht

Fotootjes kijken is altijd leuk. Omdat we vrij snel na het huwelijk op reis vertrokken, hebben we nog maar een beperkt deel van de foto’s kunnen bekijken (nu ja, 700 foto’s is niet bepaald beperkt). Er zijn al geweldig geslaagde exemplaren bij en het is bijzonder leuk om de ganse trouwdag terug te doorlopen aan de hand van al dat fotomateriaal.

Vanavond hebben we afgesproken met onze drie fotografen en gaan we álle foto’s kunnen bekijken. Uiteraard zal er daarna nog een fotoreportage op de blog verschijnen. Leuke vooruitzichten dus…

De kers op de taart, ook voor mij

Zoals mijn echtgenoot (!) al schreef, onze eindejaarsreis bracht ons naar Italië. Onder meer die toenmalige reis heeft me ertoe aangezet om kunstwetenschappen te gaan studeren. Ik ben (zeer lichtjes ;-) geobsedeerd geraakt door Brunelleschi en zijn koepel. Een aanrader is het boek "De koepel van Brunelleschi" geschreven door Ross King. En ja, ik heb zelfs een 3D-puzzel van de Santa Maria del Fiore van meer dan 800 stuks en heb dus al mijn eigen koepel kunnen bouwen ;-)

Gedurende negen jaar is Firenze dan ook een herinnering gebleven om te koesteren. Wat zou dat geven als we er plots terug zouden staan? Was de stad in onze herinnering niet veel mooier, grootser en indrukwekkender dan ze in werkelijkheid is? Om alvast in de sfeer te komen las ik enkele dagen voor het bezoek aan Firenze "De geboorte van Venus" van Sarah Dunant, een historische roman over een adellijke jongedame die leefde ten tijde van Lorenzo "Il Magnifico" de Medici en de machtsovername door boeteprediker Savonarola. Schitterend boek!

En als antwoord op de hierboven gestelde vragen: Firenze is nog steeds even mooi, groots en indrukwekkend als negen jaar geleden! Zeer bewust beklommen we opnieuw de 463 treden naar de lantaarn van Brunelleschi om te genieten van een adembenemend uitzicht. Letterlijk en figuurlijk: de kroon op het werk. Il porcellino, het zwijntje op het marktplein, heeft zijn woord gehouden. Volgens de legende: als je over zijn snoet aait, keer je ooit terug naar Firenze. Voor alle zekerheid ben ik hem nog maar eens een aaitje gaan geven :-)

Wij tweetjes op de koepel nu...

... en negen jaar geleden!

De kers op de taart

Firenze. Negen jaar geleden was dat de eerste reis van Kim en mij, niet met ons tweetjes, maar onze eindejaarsreis door Italië. Firenze is zo’n prachtige stad dat we er onvergetelijke herinneringen aan hebben. We hebben er lang op moeten wachten, maar vandaag keerden we er voor het eerst terug naartoe.

We zouden er geen citytrip van maken en van hier naar daar racen en tussendoor vergeten te ademen. We parkeerden aan de rand van de stad en langs de Arno wandelden we Firenze binnen. Onze leraar geschiedenis noemde Firenze negen jaar geleden de culturele indigestie en hij heeft gelijk. Het is onbegonnen werk om iets over al die knappe dingen te vertellen die we vandaag zagen.

Maar ook vandaag weer maakte het Palazzo Vecchio op de Piazza delle Signoria indruk. Iedereen staat vol bewondering naar de prachtige David te kijken die voor het paleis staat. Of naar Neptunus, metershoge beelden in… Carraramarmer. Het grote blok marmer waar Michelangelo zijn David uit tevoorschijn toverde, werd door mensen uit de bergen naar Firenze gehaald. In de stad moesten zelfs huizen gesloopt worden omdat het blok te groot was om door de straten vervoerd te worden. Prachtig…

Ook de Ponte Vecchio is een must. Deze volgebouwde brug moet je gewoon voor de gezelligheid een keertje bezoeken. Enfin, teveel om op te sommen allemaal. Veel te vroeg, maar wel heel tevreden teruggekeerd naar huis…