De kers op de taart, ook voor mij

Zoals mijn echtgenoot (!) al schreef, onze eindejaarsreis bracht ons naar Italië. Onder meer die toenmalige reis heeft me ertoe aangezet om kunstwetenschappen te gaan studeren. Ik ben (zeer lichtjes ;-) geobsedeerd geraakt door Brunelleschi en zijn koepel. Een aanrader is het boek "De koepel van Brunelleschi" geschreven door Ross King. En ja, ik heb zelfs een 3D-puzzel van de Santa Maria del Fiore van meer dan 800 stuks en heb dus al mijn eigen koepel kunnen bouwen ;-)

Gedurende negen jaar is Firenze dan ook een herinnering gebleven om te koesteren. Wat zou dat geven als we er plots terug zouden staan? Was de stad in onze herinnering niet veel mooier, grootser en indrukwekkender dan ze in werkelijkheid is? Om alvast in de sfeer te komen las ik enkele dagen voor het bezoek aan Firenze "De geboorte van Venus" van Sarah Dunant, een historische roman over een adellijke jongedame die leefde ten tijde van Lorenzo "Il Magnifico" de Medici en de machtsovername door boeteprediker Savonarola. Schitterend boek!

En als antwoord op de hierboven gestelde vragen: Firenze is nog steeds even mooi, groots en indrukwekkend als negen jaar geleden! Zeer bewust beklommen we opnieuw de 463 treden naar de lantaarn van Brunelleschi om te genieten van een adembenemend uitzicht. Letterlijk en figuurlijk: de kroon op het werk. Il porcellino, het zwijntje op het marktplein, heeft zijn woord gehouden. Volgens de legende: als je over zijn snoet aait, keer je ooit terug naar Firenze. Voor alle zekerheid ben ik hem nog maar eens een aaitje gaan geven :-)

Wij tweetjes op de koepel nu...

... en negen jaar geleden!